Trzeba coś stracić by móc to docenić.

XXI wiek - Świat pędzi. Mówimy "nie mam na nic czasu"... Ciągle żyjemy w pędzie, stresie, spieszymy się. Liczą się praca, pieniądze... Zapominamy o tym, co jest dla nas ważne, najważnejsze w życiu... Kto, co sprawia, że czujemy się szczęśliwi. Skupiamy się na negatywach, zamiast pozytywach. Coraz rzadziej cieszymy się z małych, jakże prostych rzeczy, które potem mogą się okazać wielkie. Ciągle narzekamy, wyolbrzymiamy, żalimy się jakie to życie jest do dupy.


- Dostałem trójkę z klasówki a nie czwórkę! Zamiast cieszyć się, że dostało się taką ocenę - To ba! Lepiej rozpaczać, że nie dostało się lepszej oceny.
Ale powiem Ci, że najważniejsze jest to co masz w głowie, ile i w jaki sposób inwestujesz w siebie. Być może różnie Ci to wychodzi, normalne. Na sukces składają się, także porażki, upadki. Być może i jest Ci teraz trudno, ale to wszystko zaprocentuje w przyszłości! A oceny są niekoniecznie odzwierciedleniem tego, co umiesz czy wiesz... Jeden może lecieć na ściąganiu, liczyć na ciągłego farta, dostawać czwórki a wiedzę mieć znikomą.. Drugi może się uczyć, stara się, pracuje w domu i jest uczuciwy, i ma same dwójki... Uświadom to sobie!- Uczysz się tylko i wyłącznie dla siebie, nie dla mamy czy taty, szkoły... To co zdobędziesz jest Twoje, kiedyś ktoś to doceni!
Inna osoba będzie narzekała - Mam beznadziejną, nudną pracę, ledwo wiążę koniec z końcem! Niechętnie do niej chodzę! - Tak? Ciesz się, że w ogóle masz pracę! Mogłeś jej wcale nie dostać, chodzić głodny, nie mieć dachu nad głową... Owszem, może marzy Ci się lepsza praca, ale czy robię coś w tym kierunku? No właśnie....
Czy to nie jest trochę tak, że pragniemy czegoś, mając to tuż przed własnym nosem? Dopiero, kiedy coś tracimy doceniamy tego wartość, uświadamiamy sobie jak wiele dla nas zaczyło.
Dajmy na to przykład...Być może oczywisty - zdrowie. Ile razy byłeś w pełni życia, chodziłeś do szkoły, spotkałeś się ze znajomymi, robiłeś to, co miałeś ochotę, rodzice gonili Cię do sprzątania, nauki, czasem może narzekałeś, miałeś dość. Wyobrażałeś sobie jak to dobrze byłoby leżeć, lenić się w domu. Nie doceniałeś tego jak jesteś "bogaty", teraz - Nie masz na nic siły, nie możesz się rozwijać, robią Ci się zaległości w szkole...
Ile dałbyś za to, żeby spotkać się z przyjaciółmi, pograć w piłkę czy nawet pójść do szkoły... W tym momencie zacząłeś zdawać sobie sprawę, co to znaczy mieć zdrowie, rodzinę... Zastanów się teraz przez chwilę... A co byłoby gdybyś stracił rękę, nogę? Był niepełnosprawny? Nie miałbyś dachu nad głową, nie miał co jeść?
Wyobraź sobie jakby wtedy wyglądało Twoje życie. Czego by Ci brakowało? Co byłoby wtedy Twoim marzeniem? Niech zgadnę - Chciałbyś, żeby wyglądało Twoje życie jak przedtem, którego tak miałeś dość i nie doceniałeś go...

Więc póki jesteś zdrowy, masz rodzinę, przyjaciół, dom, możliwości rozwijania się - Masz wszystko czego potrzeba Ci do szczęścia! 

~~Czym jest dla mnie szczęście?~~

Doceń to, w każdej chwili możesz to wszystko stracić! 

Masz przyjaciela, dajmy na to, że na imię mu Franek. Przyjaźnicie się. Jest na dobre i złe przy Tobie, Słucha Twoich problemów, doradza, kiedy potrzeba przytuli Cię, powie dobre słowo, zmotywuje, nieraz wyciągnął Cię z bagna, w które zdarzyło Ci się wpaść.... Zdarzają się wam kłótnie o głupoty, ale po chwili się godzicie.
Jednak w pewnym momencie coś miedzy wami się psuje. Franek ma dość, oskarżacie się nawzajem, w końcu urywacie kontakt, przyjaciel odchodzi.
Jak się czujesz? Pojawiają się nowe trudości. Czujesz, że nie masz nikogo przy sobie, nie masz komu się wygadać, nikogo nie obchodzisz a przecież do rodziców nie pójdziesz,.. Uświadamiasz sobie, ile znaczył dla Ciebie, zaczyna Ci na nim jeszcze bardziej zależeć, ale ten nadal się nie odzywa...

A wiesz, dlaczego mogło dojść do takiej sytuacji?

Odpowiedź jest prosta - Nie doceniłeś Franka wystarczająco, tego ile dawał od siebie, wpierał. Być może czuł się zaniedbany, zbędny, niedoceniany. Przezywczaiłeś się do jego obecności. Nastawiłeś się tylko na branie, aniżeli na dawanie. Kiedy odsunął się od ciebie zaczęło Ci go brakować.
Teraz on chce, abyś Ty sobie o nim przypomniał, zainteresował się, wyciagnął rękę... W końcu decydujesz się napisać do niego, spotkacie się, przepraszacie i godzicie się, Jedna strona wysłuchuje drugiej i na odwrót, mówicie o swoich uczuciach z pełnym szacunkiem, nie oskarażając się i nie obarczając winą. Wasza przyjaźń jeszcze bardziej się umocniła i polega na wzajemnej pomocy. Nie tylko w jedną stronę. Odtechnąłeś z ulgą...
Widzisz, kiedy ktoś daje sobie z nami spokój... Czas nam pozwala zrozumieć, uświadomić jak ktoś jest dla nas ważny, zaczynamy tęsknić... Rozmyślamy, gdybamy w końcu zauważamy swoje błędy...

Więc, jeśli masz taką osobę, która jest przy Tobie, mimo wszystko. Broni Cię, wspiera, rozbawia, sprawia, że Twoje życie staje się lepsze, wywołuje uśmiech na Twojej twarzy, kiedy potrzeba potrafi dać Ci kopa w tyłek na rozpęd, znosi Twoje humory, akcpetuje wady - Doceń ją! Ona na to czeka! Być może nie mówi Ci o tym, ale zaufaj mi. Podziękuj jej za to, że jest. Powiedz jak ją bardzo lubisz a może nawet kochasz. Ona na prawdę zasługuje na Twoje docenienie, dobre, miłe słowo! Kosztuje Cię to coś? Nie! Niby nic a działa cuda! A relacje się przy tym między Wami na pewno rozluźnią i polepszą! Więc co? Do dzieła!

"Nie doceniamy tego co mamy,

za tym czego nie mamy ciągle podążamy.

W każdy możliwy sposób chcemy coś zmieniać,

ale czarne to nie białe, a niebo to nie Ziemia.

Nie doceniamy tego co mamy,

za tym czego nie mamy ciągle podążamy.

W każdy możliwy sposób chcemy coś zmieniać,

ale czarne to nie białe, a niebo to nie Ziemia."

"To na czym zależało ci najbardziej

Docenia się to po utracie

Młodość skończy się już na dacie

Docenia się ją po utracie

Masz do kogo mówić bracie, mieć w kimś oparcie

Docenia się go po utracie

Bez silnej woli i nadziei na wiele nie licz

Trzeba coś stracić by móc coś docenić"

~Ola