Po Co Ci uszy, oczy? Po co Ci serce?

Dawno mnie tu nie było. Dlaczego? Nie będę  się tłumaczyć. Są rzeczy ważne i ważniejsze..

Ale skoro juz tu jestem to... Zapraszam do wpisu! :D

Może to co dzisiaj Ci powiem odkrywcze nie będzie, ale coś chcę Ci uświadomić... Chciałabym, żebyś trochę zajrzał w głąb siebie, rozejrzał się wokół tego, co Cię otacza…

Miałeś może tak, że pisałeś z kimś 24/7, czułeś, że znalazłeś swoja bratnią duszę? Rozmawialiście o wszystkim, nawet i się spotykaliście… Doszło do jakiejś kłótni, nie umieliście się porozumieć i kontakt się urwał? Poznałeś nową osobę powtórka z rozrywki. Chwilę popisaliście, nawet miałeś dość tej osoby i koniec znajomości.

A wiesz dlaczego tak się działo? Nie znam Cię, nie mam prawa Cię oceniać, nie znam historii Twojego życia. Ale…

Jesteśmy zapatrzeni w siebie, liczy się lans, jesteśmy nie dowartościowani, nakładamy maski. Co mam na myśli? Boimy się prawdy. Prawdy o sobie. Boimy się pokazać na zewnątrz kim jesteśmy, boimy się okazać komuś „serce”, swoją wrażliwość. Ile to razy w szkole, w pracy nakładasz uśmiech na twarz, udajesz jaki to jesteś szczęśliwy – Internet, portale, zdjęcia. Z boku zdaje się, że tak jest. A w głębi serca co? Wracasz do domu, zostajesz sam i co się dzieje? Otóż to…

Nawet, jeśli spotykasz się z kimś. Zastanów się chwilę. Jak wygląda rozmowa? O czym rozmawiacie? Nie masz wrażenia, że prawie zawsze jest taka sama? Jakby przebiegała według jakiegoś schematu? Nie wiem czy zauważyłeś, ale przekazujemy tylko informacje… Ile to razy zaczynamy zdanie od - „ Ja, sądzę, uważam, ty jesteś a ja jestem” ? Mówimy o sobie łudząc się, że tym przyciągniemy kogoś do siebie. Droga niestety nie tędy. Prawdziwych przyjaciół nie zdobędziesz poprzez przechwalanie się. A gdzie jest prawdziwa rozmowa? Jakakolwiek chęć, odrobina empatii, zainteresowanie się drugą osobą? Potrafisz dostrzec kiedy u niej jest coś nie tak? Zapytaj o jej hobby, cele, plany, marzenia, problemy, o to co ją boli.  Od razu będzie inaczej! To jest dopiero rozmowa, poznawanie się, prawdziwa relacja! Tu jest klucz!

Słuchamy, ale nie umiemy wysłuchać.

Słuchamy, ale nie rozumiemy.

Słuchamy, ale nie stawiamy pytań.

Słuchamy, ale nie dostrzegamy.

Słuchamy, ale nie pomagamy…

Tak samo…

Ile to razy krytykujemy kogoś nie spoglądając na siebie? Oceniamy, nie znając go. 

Idzie grupa ludzi z piwem w ręce, rozmawiają o ostatniej imprezie jaki to mieli „ ostry melanż”, jakiego zaliczyli „zgona”, jak to ktoś z kimś się przespał. Myślisz - „Ale patologia, margines społeczny”. Dalej idziesz, mijasz jakąś dziewczynę. Oblukałeś ją od góry do dołu, bo jakże inaczej. Mówisz, śmiejesz się z niej - „Ale ona wygląda, jakie ma beznadziejne, tanie buty, a telefon? Złom. Ja to mam buty najka, najnowszego ajfona. Ale głupia.” Krytykujesz, oceniasz, zgrywasz takiego cwaniaka, wyśmiewasz się… A podejdziesz, porozmawiasz, zapytasz jak się czuje, dlaczego tak się zachowuje czy tak wygląda? Nie! Skąd wiesz czy chociażby nie ma chorej mamy, być może musi się nią zająć, pomóc jej, taty nie ma bo się zapił a na ubranie ich nie stać…

Widzisz...

Jakbyś się czuł na miejscu tej dziewczyny? Gdybyś słyszał wyzywiska, był poniżany na każdym kroku? W końcu i ona uwierzy, że jest najgorsza. Przestanie wierzyć, że może być lepiej a tak przecież nie musi być!

Swoją drogą... Sądzisz, że wywyższaniem się, poniżaniem kogoś, wytykaniem palcami zbudujesz swoją tożsamość? Daleko na tym nie zajdziesz. Pewnie się powtórzę, ale nie szkodzi… Ludzie Ci nie powiedzą, świat Ci nie powie kim jesteś! Nie powie Ci, że jesteś piękny, mądry, wartościowy! Jeśli sam nie staniesz przed lustrem i w to nie uwierzysz! 
Ty kolego nie musisz się popisywać, zgrywać bohatera, luzaka, którego nic nie rusza a Ty koleżanko nie musisz ubierać się wzywająco, nakładać tony makijażu, żeby ktoś Cię dostrzegł, zainteresował się Tobą... Twoje piękno wypływa z wnętrza, z tego co robisz, kim jesteś naprawdę. Do tego odrobina uśmiechu, serce i będzie miodzio! Uwierz! 

Innym razem…

Ktoś kogoś wyśmiewa, załóżmy chłopak dobiera się do dziewczyny, zmusza ją do niemoralnych rzeczy na środku ulicy. Widzisz tłum ludzi, śmieją się, patrzą, nagrywają, robią zdjęcia. Nie pomogą, nie zareagują. Pomyśl chwilę... A czy ja nie jestem w tłumie tych gapiów? Nie boję się swojego zdania, bronić swoich ideałów? Nie boje się wyśmiania?

Wiesz co jest jeszcze przykre? Ci ludzie to bardzo często są znajomi, pseudo przyjaciele, którzy zgrywają takich cwaniaków… Są z Tobą, niby się przyjaźnią, wymieniacie krótkie niemające większego sensu komunikaty, piją, palą, ćpiają, a kiedy przychodzą konsekwencje, dochodzi do jakiejś nieciekawej sytuacji, pojawi się problem to mają Cię brzydko mówiąc w dupie, nie pomogą Ci, odejdą, zostawią. Wiesz dlaczego? Są skupieni tylko na sobie, obchodzi ich własny interes, lans, nie Twoje zdrowie, nie Twoje problemy… 

Na koniec… Może warto byłoby postawić przed sobą pytanie…

Ile jest we mnie świata a ile jest we mnie, prawdziwego mnie? Realizuję swoją pasję, spełniam marzenia, nie podążam ślepo za tłumem?

Kim chcę być podróbką, przykrywką czy oryginałem?

Decyzja należy do Ciebie. Nie zmuszam Cię do niczego, to jest Twoje życie… 

~Ola